Jaminy

Osadnictwo tutaj jest dosyć młode. Jednak już w 1494 roku zapisano nazwę Jamyny.  Zapewne ta nazwa jest pozostałością osadnictwa Jaćwingów w tych terenach. Puszcza, która rozciągała się w widłach Netty i Biebrzy zwała się Puszczą Jaminy. Istniało tutaj wiele ostępów leśnych: Czarny Las, Gumienie, Kunicha, Łubnie i Jaziewo oraz bór o nazwie Jaminy. Tych ostępów strzegli osocznicy (strażnicy leśni ze wsi Jedeszki i Gurbicze. Puszcza Jaminy była częścią większej Puszczy Perstuńskiej. Puszcze królewskie często były dzierżawione, tak też było z Puszczą Jaminy. W 1661 roku dzierżawczynią puszcz: Nowodworskiej, Przełomskiej i Perstuńskiej została Konstancja z Wodyńskich Butlerowa, wdowa po Gotfrydzie Butlerze podkomorzym królewskim. Ta energiczna kobieta rozpoczęła na szeroką skalę pozyskiwanie dóbr leśnych. Rozwinęła produkcję przemysłową zakładając liczne zakłady hutnicze. Butlerowa osobiście zawierała kontrakty z rudnikami, dając im obszary pod pozyskiwanie rud żelaza. Właśnie z jej osobą należy łączyć początki tej wsi. Założyła ona Rudę Jaminy (zwaną też Rudą Jamińską). 

Lebiedzin

Obszar dzisiejszej wsi był zagospodarowywany już w początkach XVI wieku, zaraz po przejściu tych obszarów na własność Teodora Chreptowicza. Według pierwotnego nadania (z 1506 roku) dla Chreptowicza tutejsza rzeczka stanowiła granicę dóbr krasnoborskich, jednak w 1522 roku król Zygmunt Stary nadał Chreptowiczowi oba brzegi rzeczki Lebiedziny i Bobry oraz „pozwolił dla lepszego przejazdu z dworu Lipska do puszczy zbudować na rzece Lebiedziance groblę, a także młyn”. Zatem to właśnie Lebiedzin należy do najstarszych osad w ramach dóbr krasnoborskich (sztabińskich). Początkowo była to osada gospodarcza, młynarska. Wioska powstała w ostatnich latach XVI wieku założona przez Adama Iwana Chreptowicza, początkowo liczyła 30 włók gruntów. Nazwa wsi pochodzi od słowa białoruskiego lebiedź, czyli łabędź.